No cóż.

Ludzie to (zazwyczaj) zwierzęta stadne. Rozmawiają, zrzywają się z resztą stada a przede wszystkim - kochają. A najgorzej jest kiedy w stadzie dzieje się xle, coś toczy się nie tak jak trzeba. Kiedy z jednym jest źle, drugie się załamuje i wszystkie obowiązki, problemy spadają na najmłodsze ze stada. Każą mu dorosnąc za wcześnie. To nie tak powinno być. Czasem też ludzie zawodzą sie na innych ludziach. A najgorzej gdy ta osobą jest osoba bliska, ważna. Niedługo potem przychodza wyrzuty sumienia: a może to ja coś zrobiłam nie tak? może byłam nachalna? może za bardzo absorbowałam mu czas? może miał mnie dosyć? Później już tylko wyrzuty do Boga i do całego świata. I gdzie tu sens? Najpierw pozwalamy komuś zblizyć się do nas a potem nagle trafia nas cios. Kot wie, może były znaki tylko my ch inie widzieliśmy? Może byliśmy za bardzo zaślepieni i darzyliśmy tą osobę za dużym kredytem zaufania? Po milionie skarg i uwag o niedorzeczności świata w końcu zdamy sobie tak naprawdę sprawę, że zrobiliśmy dobrze. Powinniśmy ufać, ale druga osoba nie powinna spuszczać z nas swojego bacznego oka. To boli gdy zawiesi je na kimś innym. Szczególnie gdy to nieodpowiedni ktoś. Dobrze wiecie o co mi chodzi. Teraz to wykorzystajcie i walczcie o swoje.